Ευλογημένοι & Καταραμένοι
Απόσπασμα
Οι κοινωνικοπολιτικές απόψεις που διατυπώνονται στο τρίτομο αυτό έργο, εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές ιδεολογικές αντιλήψεις του συγγραφέα και συνεπώς δεν αποτελούν αλάνθαστο ταμπού γενικής κι ανεπιφύλακτης αποδοχής. Ο καθένας αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα με το δικό του τρόπο και τα δικά του ιδεολογικά «πιστεύω» και από την άποψη αυτή οι αντιλήψεις και οι απόψεις όλων είναι απόλυτα σεβαστές. Μάλλον ισχύει η ελάχιστα γνωστή άποψη του Μπέρτολτ Μπρεχτ, του αριστερού θεατρικού συγγραφέα που δεν αποκήρυξε ποτέ το σταλινισμό, αλλά έζησε μέσα σε προσωπικές φοβίες κι’ ανασφάλειες, διαπιστώνοντας πως «ένας άνθρωπος πάει χαμένος με μια μόνο θεωρία». Όμως, η παράθεση γεγονότων και καταστάσεων από ένα συγκεκριμένο προσωπικό πρίσμα, δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη για προβληματισμούς, χωρίς να επιχειρεί να μεταπείσει χρησιμοποιώντας προπαγανδιστικά τεχνάσματα και ψευτοκουλτουριάρικες θεωρίες. Απλά, δίνει την ευκαιρία για συγκρίσεις και για βαθύτερες σκέψεις.
Το έργο δεν έχει γραφτεί για τους φανατικούς οποιουδήποτε πολιτικού, κομματικού ή θρησκευτικού χώρου. Διερευνά, μέσα από μια μυθιστορηματική ερωτική αφήγηση, τα ιδεολογικά και κοινωνικοπολιτικά προβλήματα με πνεύμα απεξαρτημένο από αχαλίνωτα κομματικά καλούπια. Αυτά τα καλούπια με τα οποία ο ελεύθερος άνθρωπος μεταβάλλεται σε «όργανο», σε μαριονέτα, για να εξυπηρετήσει σκοπούς που συνήθως δεν γνωρίζει. Αυτούς τους γνωρίζουν οι λίγοι «εκλεκτοί» που κατευθύνουν τις μάζες και παίζουν τραγικά παιχνίδια στις πλάτες των λαών, αναμειγνύοντας αριστοτεχνικά, κατά την άποψη του Πωλ Βαλερύ, τις αλήθειες και τα ψέματα για να κατασκευάσουν μεγαλύτερα ψέματα.
Αν ο αναγνώστης προσπαθήσει να κατατάξει το συγγραφέα σε συγκεκριμένο «ιδεολογικό στρατόπεδο», θ’ αντιμετωπίσει ανυπέρβλητες δυσκολίες. Θα κατανοήσει εύκολα πως δεν εγκλωβίστηκε «στο μαντρί μιας μόνο ιδεολογίας». Δεν είναι αγκυλωμένος οπαδός «μιας μόνο θεωρίας». Το μόνο ξεκάθαρο είναι πως, μέσα από τις σελίδες και των τριών τόμων, διακρίνεται μια απέραντη αγάπη για την πατρίδα, την ιστορία της και τον πολιτισμό της, χωρίς σοβινισμούς και πατριδοκαπηλίες. Κάποιοι που έχουν συνηθίσει ν’ αξιολογούν και να κατατάσσουν τους πολίτες με βάση κομματικά ή ιδεολογικά κριτήρια, θα δυσκολευτούν να προσδιορίσουν το ιδεολογικό του στίγμα. Σε κάποιες σελίδες θα τον θεωρήσουν συντηρητικό ή σοσιαλιστή, σε άλλες κομμουνιστή ή αναρχικό κι αλλού εθνικοσοσιαλιστη ή φασίστα. Όμως, ένα είναι βέβαιο. Όσο θολή κι αν είναι η ματιά ενός κομματικά φανατισμένου, θα μπορέσει να διακρίνει σ’ αυτό το πεζογράφημα, μια απεριόριστη αγάπη για την Ελλάδα, για την αληθινή δημοκρατία, για την κοινωνική δικαιοσύνη και για τους θησαυρούς της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Κι όλα αυτά πάντα με σεβασμό στις πολιτιστικές αξίες των άλλων λαών του κόσμου. Ο αμερόληπτος κι αντικειμενικός αναγνώστης, δεν θα’ χει καμιά δυσκολία να τα αντιληφθεί αυτά, αμέσως, από τις πρώτες σελίδες του έργου.
Σίσκος Β.
Σωκράτης